Styczeń - Stargard raczkuje na chodnikach

[Bronisław Jaśmin]

Na czarnej karoserii ogrzewa się styczeń.

Tam wielorybia przestrzeń dusi i dolepia
ciała do przezroczystych pokoików. Lisie
czas stawia kroki, aby na wieżę katedry
wejść jakby do kurnika, (powietrze jest z febry),
i zarzynać mosiężny dzwon, by z dźwięków ściekał.

W krwi jestem nocującym dla ludzi wyrzutem
i jednocześnie palcem wachlującym niebo.
Czasami więc wprowadzam w język strzępek wiary,
i przeciągam horyzont deptającym butem,
gdy nad oknem nakłuty lotem ptaków roztwór,
linieje i ujawnia tężejące srebro.

Zegar u mnie ma w oku bardzo krótki postój,
tylko spóźnia się długo na mój traf kierowca.
Psychozą i lusterkiem jestem pod powieką,
za którą pomieszkuje plazmatyczna ospa.

Przed lusterkiem z siatkówki psychoza się wielbi.
Odkładam na bok siebie, umysł, ciemny środek,
puls zatrzaśnięty w sercu, szpik kostny i nerwy.

Osierdzie zatrzaśnięte w klatce wąskich żeber,
wyrywa się zaplute śrutem kłusowników,
jak powoli rozdarte ciemnym okiem zwierzę.

Więc oglądając zdjęcia, zamknięciem powieki,
rozbiciem lśnień o lustro - otwiera się kino,
w którym film jest puszczany od tyłu i świeci
na widza samotnego nostalgiczną siłą.