Uspokojony piach

[Bronisław Jaśmin]

powieki na starość są tylko uwieńczeniem
wzgórza wypełnionego figurami,
które podeprą się o płynny zegar w menopauzie.

lejkowe pory będą wychodzić żółtą bramką, pomiędzy
pręgą na krwi, zarażają niebo, coraz częściej
zapada w sen - jest na nim prążka, letarg. - wiązką spada deszcz.
ostatnie miesiące jak osy gubią czarne żądła.

rubież ciała na koniec stanie się gotykiem,
ty wyskoczysz tak szybko, w przepaść, piach i mgłę.
a niebo będzie długo zapadać się w sobie, demolując grunt.