Wyszedłem w noc

[Heweliusz]

Dedykacja w sercu poety…

Staję codziennie na skraju przepaści,
Oczekując nocy by poczuć się lepiej.
Skąpany w słonecznym świetle księżyca,
Chcę się uśmiechnąć i powiedzieć,
Że trawa jest zielona a słowa coś znaczą.

Jeszcze nie zabił mnie żaden dzień mimo
Mojego płaczu i bezsensownych łez
Wylanych z tęsknoty za fikcją uśmiechu
I prześlicznych oczu patrzących na świat,
W którym jestem przezroczysty jak cynik
W swojej beczce śmiechu.

Wyszedłem w noc ludzkiego płaczu i beznadziei,
W których nie ma dla mnie prawdy i określenia.

Wyszedłem w noc postaci bezkształtnych.
A tylko ona ma kształt tęsknoty wiatru,
Przemierzającego równinę mojego dziewiczego
Serca, które krzyczy za głośno by usłyszała.

Wyszedłem w noc mojej drogi rozpościerającej się
Bez rozwidleń i czasu na zrozumienie czegokolwiek.

Wyszedłem w noc, aby pić własną krew
rozpościerającego się ciemnością nieba
Bez wyrazu jej pięknych oczu Ducha.

Styczeń 2003 roku

[Luthien_Alcarin]

dla mnie torche za wtórny i przegadany... myśle ze warto ujazmić ten ogromny ładunek emocjonalny i wyrzeźnbić cymesik z tego utworu-do dopracowania :)ale czekam na efekty dlaszej pracy

Pozdrawiam
Agata

[Michał_Zawadowski]

nie, nie i nie.
przegadane, strasznie przegadane

pozdrawiam
MZ