Zimowe zwątpienie

[Bronisław Jaśmin]

w lustrze prawda wychodzi naciągana lśnieniem.
księżyc to rentgen, który wsuwa się pod żebra.
światło gęstniejące od ulic, miażdżone przez kroki,
w niepozornym owocu przechowuje ciemność.

pod pilnującymi drzwiami, być może przed progiem
noc, całe niebo spadają jak kot na cztery łapy,
przenoszą gruby pułap cienką wysokością.

w salonie i sypialni zegar się przelicza na ciasne pomieszczenie,
nieobecne we krwi. ciemnieje nawet światło,
ogród się przytula do rozrzucanej okręgami ciszy,
usypiasz go napiętą kołysanką w wargach.

omińmy miejskie życie. codzienne epizody przychodzą
pod okna jak pociąg na tory. nasze ciała zaostrzane
na broń promieniami nie będą nigdy pełnometrażowe.