Pierwotny gniew

[Bronisław Jaśmin]

zmierzch jest bombardowany białą koleiną,
w której wyparowują mętniejące smugi.

krótka stabilność obrazów przed mową ruiny,
naciągnięta na litość myślących karabinów.
strzelać w słońce; odłamkiem, łuską jak życzenie,

rozpryska się noc, wola skierowana na dół.
odbije się ta chrząstka - odprawa pragnienia
na bezmiejsce, gdzie wściekłość nie zostawia śladów.

rozmowy, prężny dialog, zaciskanie mowy
zaczepiają się jak komary na cudzych pajęczynach,
rozrąbanej czerwieni na hałdy ust, w kokonie słuchu.

pierwotny gniew doszywa ciała do powietrza