Muzyce

[lucjan1949 bieniecki]

Muzyce

Muzyko! Wzruszasz serca mego głębię,
Bałamucisz ono - mięknie jak gołębie.
Łzy oczu ciśnie i drżenie wokoło,
I ciepłem zraszasz, zadumane czoło.

Bukiet wręczasz pamięci, polem zapachowe,
W oberkach, mazurkach, te polonezowe.
Wspomnień niosą je ptaki na obłokach nieba,
Są powietrzem, wodą i zapachem chleba.

We tradycji dmiesz strunę na naszych
zwycięstwach,
Płyniesz nutą poezji ,naszych dziadów męstwach.
By w spokojnej tonacji dać tchnienie myślowe,
Od wczesnego gotyku w późnobarokowe.

W tych akordach chór ptaków na lipcowej lipie,
A oddzielnym puzonem wrona w drzewie skrzypie.
Szmerem leśnych strumyków i kościelnych dzwonów.
Trąb anielskich uderzeń, od podniebnych gromów.

W struny serca uderzasz, boś po to tworzona,
Aby twoją istotą była w nas wzruszona.
Kołysała na fali piękna i poezji,
Pełna iskier nadziei, blasku i finezji.

Sama w sobie jak duszek, czarodziejskiej muzy,
Koi serca rozdarte, a oddane duszy.
Dla mnie sztuki królowa, nie znasz mowy granic,
Dzięki Bogu, że słyszę, nie dałbym cię za nic.

Józef Bieniecki