4. Miejsce (cykl: Figury Stworzenia)

[Bronisław Jaśmin]

zwierciadła są końmi rozciągającymi słońce na torturach.
czas liniał z krajobrazu - dziś znowu powtórzy.
fotografia to tylko epitafium ruchu,
rozsypanych po wietrze współrzędnych na odbiór
porzuconego nieba w powijakach z piachu.

przenoszę dom skurczony do krwi,
poruszany na lepszy czas i miejsce,
jest dobrowolnym rakiem. ja mam coś podobnego
do nocy - to skóra, dzień to jest podbijanie
słuchem silnych dzwonów zarzynających północ.

wszystkie znaki na niebie i ziemi nie zachodzą daleko.
proch ściera na świetle, biel schodzi po mroczki
do ciała. najpierw drzewo poszukuje śmierci, a potem jest jesień.
ogrody wysychają, gdy zemdli je kolor.