Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Samotni wśród ludzi,
choć wszędzie tak tłoczno,
a życie wśród bliskich,
jak mgiełka precz poszło:
najbliżsi odeszli,
przyjaciół niewielu,
wybrańcy daleko,
a żal płynie rzeką.

Samotność -
to drzewo na skale
w leśnej pni powodzi,
to bocian wyklęty
sejmikiem współbraci,
co po śniegu brodzi.
Usychanie i chłód,
i uczuć bliskich głód.

Samotność –
to brak słowa we dnie,
zwykłej obecności
i czułości w nocy -
poczucie niemocy.

I chce się krzyczeć,
i chce się wyć,
a czasem już
nie chce się żyć.

Opublikowano

"samotni wsród ludzi"

taka samotność jest chyba najgorsza. na skale targany wiatrem, burzami, przeciwnościami, a ten odrzucony bocian.
Nie wszystko musimy sami przeżyć, ale wystarczy umieć patrzeć. Uszy też warto mieć otwarte. A najważniejsze umieć odczuwać, właśnie współczuć, co nie znaczy zbyt trafnie, bo nie chodzi o użalanie się nad kimś, tylko wspólne odczuwanie, wejście w czyjąś skórę.

Uczucia - nie ma piękniejszego tematu dla tworzenia wierszy. Miłośc często przeplata się z samotnością. Nie bardzo logiczne? Uczucia to nie logika, ale tu własnie nadaje się poezja jak nic. Dla mnie właśnie ta w starym stylu, z wycyzelowanym każdym najpiękniejszym słowem.
Joanno, ja się już chyba nie nauczę po nowemu. Inaczej myślę gdzieś tam w srodku.
Nie znaczy, że nie chciałbym, aby to, co piszę się nie podobało.
Pozdrawiam

Opublikowano

Nie musisz pisać po nowemu. Ja też piszę na ogół tradycyjnie.
Bardzo Ci dziękuję za to zrozumienie i współczucie - w imieniu wszystkich samotnych wśród ludzi.
Jeszcze gorsza jest samotność wśród tzw. "bliskich", kiedy musisz się usmiechać i udawać, że wszystko gra, że ich kochasz - a wiesz, że jsteś między wrogami. Ale nikt nie da Ci zrozumienia, bo rodzina jest święta tradycją. Ohyda!

Opublikowano

To nie wartości są winne. To zniszczono wartości. To nie idea rodziny jest winna, wiara, szlachetność itd. To winne strywalizowanie wszystkiego do dna. Ciupcianie choćby codziennie z innym partnerem nie zastąpi miłości. To takie proste, ale trzeba szanować siebie, partnera, swe uczucia w końcu. Wszystko ginie. Mistrzostwo osiągnęliśmy w niszczeniu wszystkiego co piękne. Do rangi sztuki podnosi się bylejakość, zbydlęcenie. Przepraszam bydlęta. To nie jest wolność. To jest zniewolenie. Nie propaguje się wolności od narkotyków, lecz wymaga wolności do narkotyków itd. itp.
Kiedyś, byłem b. młodym i naiwnym również wrażliwym, pojechałem do Anglii, Londynu. Nie mogłem wyjść z podziwu, że ludzie się usmiechają do siebie, pozdrawiają obcy. U nas wszyscy ponurzy, a jeśli się uśmiechniesz, to otrzymasz propozycję "Co się śmiejesz, chcesz w ryja". Zostaliśmi przewalcowani, wg mnie zniszczeni niezwykle głęboko.

Opublikowano

Nie wpisuję się w samozniszczenie. To nie ja wsadzałem moich bliskich do więzienia za walkę o wolność w czasie wojny. Nie ja redaguję programy telewizyjne i nie rzucam mięsem ze srebrnego ekranu. Mnie nie przyszło do głowy dzieło w postaci targania Biblii, nie donosiłem na swoich kolegów do UB i SB, Nie wyjeżdżałem za granicę w nagrodę za wyniki (miałem 2. lokatę na 300 osób), ale wyjeżdżali ci ledwo składający zdanie i wiecznie z wynikami na szynach, ale byli politycznie dobrze osadzeni. Nie układam programów TV z pozycjami, że mózg się lasuje. Tak można wymieniać niemal bez końca z firmami, nazwiskami. Równocześnie mogę podać nazwiska tych, których zniszczono.
Ja nie poczuwam się do tego. Nigdy w życiu nie korzystałem z układów, powiązań szemranych.
Dla mnie socjalizm to ustrój poddany kontroli organizacji społecznych - spóldzielniom, stowarzyszeniom, związkom zawodowym, a nie organizacjom politycznym. Przywódcy polityczni nigdy w historii nie byli dobrymi menadżerami, bo zawsze musieli walczyć i niszczyć.
Dziś też nie cierpię, gdy na naszym forum pojawiają się wiersze, proza wulgarna. Są tacy, którzy oburzają się na wzniosłe uczucia, a cieszy ich obsceniczność słowna, wulgaryzm.
Ja nie niszczyłem i nigdy nie zgadzałem się na to, za co dostawałem od "działaczy." Nie poczuwam sie do tego. Mnie nie bawią Wojewódzcy, Nergalowie et consorces. To nie jest zabawne, śmieszne. To jest żałosne, smutne. To i podobne powoduje zniszczenie systemu wartości. To jest moje zdanie. Można mieć odmienne.

Opublikowano

Ja nie napisałam, że Ty zniszczyłeś kulturę, tylko że my - Polacy - sami ją sobie niszczymy. Te wszystkie działania, o których piszesz, to działania Polaków dla Polaków. Niemożna więc mówić, że jacyś tam "oni nas zniszczyli". Nie ma żadnych "onych", jesteśmy my - nasz naród. (W którego skład wchodza nawet politycy). :-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...