Widok

[Bronisław Jaśmin]

Jest niebo. To wystarczy. Przeciągnij nim ciało:
to zamek błyskwiczny, zasuwanie gęstej
wydzieliny po kropli męskości - ofiarą.
Zasuń niebem i ciałem złotobrodych starców.
Oni jeszcze głęboko coś szepczą w udręce,
by ucho ci odpadło, zarosło powietrzem.

Probówkami pobieram słońce z zakamarków,
jak roślina, by światło powoli zdychało.
Palce krzepną na szybach, wyżej ptaki lekkie.
Nietykalne owoce rozłupuje śmiałość.

W mieście centrum to olbrzym uwodzący pszczoły
brzeczące we skórzanych pasiekach na nektar.
Czas kładzie łeb na bruku i brata się z chorym
psem, oczy przewieszając na piasek z powietrza.

I chłopcy korzystają ze smukłych testerów,
jakby drzewa się prężą płciową zielenią;
mają atest ze szminki, kolejka do Wenus.
Jeśli ciało nie wezmą na odwyk - odleją.