Księga końca i początku

[Bronisław Jaśmin]

w powiekach przygotowujemy się do trumny.
nabieramy i zatrzaskujemy światło w pojedynczych seriach,
wystarczającą, dużo na wieczność. las oddaje zielone ręce i błogosławi drżeniem.

środa. zgaszone miasto smutkiem dydktuje nam wina,
stoły i meble próbują zgiąć się w pełne księgi.
kuchenne zacisze z tobą przejmuje władzę nad zapachem i
promiennym okapywaniem ściany.

fotografie szkolą pamięć, ucząc pedagogicznego podejścia
do zbiegających plam i siatek.
rozstania hartują i stwardzają stopy do podkładania dróg,
łagodzą ostrość luster;
przyzwyczajają do zamykania ciała pętelką powietrza.