Umarła dziewczyna

[Bronisław Jaśmin]

zaszywaliśmy się nisko po kamerlanym słońcem
tam gdzie jeszcze nie dotarł z rekwizytami zegar
by ożywiać krajobraz na sztukę
to przyszłość

odmieniam życie przez niebo miasta i chodniki
i drzewa na których więcej zalega wspomnień niż wiatru
zielone znaki przypominają o pozorach dziewczęcej obecności
chociaż wrokiem nie zbieram więcej liści
od zgromadzonego przeświadczenia że w którymś przebywasz

gdy idę aleją
we wspomnieniu zapach szminki przebija pylącą nerwicę
i mocne płuca pośrodku konarów

dotykam często kory
i wtedy pod ściskiem mojego pulsu słabnie
i czuję namacalność kobiecych warkoczy

zostałem wyrzucony na inny brzeg z naręczą zanikania
którą nie udaje się podpalić w gorętsze południe
i z usypaną garścią połyskliwych minut

deklinuję samotność i siebie przez wszystkie kalendarze
przez przypadki
przez drogi
przez ludzi