Złamana psychika

[Bronisław Jaśmin]

tabletki są prążkami na umysł i sztuką
giętkiego ciała w ciasnym zbieraniu do środka,
chowania w środek nerwów podłoża wraz z lufą
strutego prześcieradła leżeniem. to potrwa

pół roku, zmiętoloną poduszką i kołdrą
wczytywanie się w ciało, kręty pot i dotyk;
w alfabetyczne kręgi, gdy książkowy obrąb
zamyka - tu, na przedzie podłogi obroty,
a na końcu jest sufit miażdżący na płaskość.

zębem odmierzam kocie prężenie się nieba,
krajobraz rozłupuję, gdy płynie po biodrach.

z popiołu będzie ogród kwitnący odwrotnie,
by mógł obrodzić przyszłość w kurczący się obraz.
w mieszkaniu dmucham w szybę, w promienie na oknie,
chcąc gasić połyskliwą intrygę na żebrach.

już jest na pięćdziesiątejósmej stronie połysk,
modlitwa na podwórku rozchwianych gałęzi.
dydktuję wers po wersie mięśnie, krew i strony
(im) ciała, by mnie niebo odwiozło na piętrach.

na zniecierpliwony, lepki imunitet
w kaltce piersiowej patrzę, siedząc obok sędzi.