ROZMOWA Z BELFREM

[Jansie]

Witam Panią, ja chciałem zapytać
O me dzieci, jak sobie radzą?
I w kierunku dobrym czy idą?
I czy w życiu sobie poradzą?

Proszę Pana, One błądzą w chmurach
Ideały, wartości im w głowach
Ale życie da im po pupach
No bo w życiu stać trzeba na nogach

No tak, ja to wiem proszę Pani
Że to życie to bitwa, wręcz walka
I że w życiu trzeba łokciami
Bo to życie niestety nie bajka

No i właśnie... A Pana dzieci
Prawdy wciąż nadrzędnej szukają
I chcą prawdą Świat zawojować
Lecz Świata szczerością nie zbawią

No tak... Bo ja też tak chciałem
I wciąż karku się uczę naginać
Choć klapsów od życia dostałem
A wiedziałem co ludzie chcą słuchać

Poza tym jeszcze miłość im w głowach
Ta najczystsza, ta nieskończona
A Pan wie, że ten rodzaj miłości
Żyje tylko w księgach Platona

No tak... Ma Pani rację
Wyplenię z Nich chore idee
Bo ja kiedyś też chciałem tak właśnie...
A dziś wiem, że miłość jest w Niebie

No i właśnie... A propos Boga
Zbyt mocno, zbyt silnie szukają
A Boga próżno tu szukać
Bo stworzon by żyć nam się chciało.

I w tym też ma Pani rację
Dziękuję za wprostpowiedzenie
Przekaże mym dzieciom właśnie
Że prawdą Świata nie zmienię