Codzienność

[Józef Bieniecki]

Codzienność

Idzie skromnym opłotkiem, odbija się w studni,
U bezdomnego dreszczem, głodem dudni.
Anioł Pański dzwoni, bocianim klekotem,
W słowach politruków, to samo z powrotem.
Dudni ruchem ulicy, skręca głodnych bieda,
Codzienności bezduszna,im ma więcej nie da,
Z gniazdka pisklęciem pada, wyskrobano dziecko,
Wprowadzono bezbożną, myśl, bezduszną, świecką,
Skatowano niewinnych, zagłodzono głodnych,
W codzienności brzydota wychowa wyrodnych,
Dzieci, obywateli - życiowe pokraki,
Które więcej nie warte niż li w funcie kłaki,
W zaśmieconych ulicach i sumień śmietnika,
We wojennych gruzach i pogorzelisku.
W zakłamaniu medialnym, błędnym toczy kołem,
Prwmierowski Judasz, stał się apostołem.

Grzmi ulica przekleństwem, złodziej na złodzieju.
Wmawia cuda publice, sposób czarodziejów,
Psychopatą polityk - człowiek ciężar ima,
Gdyby był olbrzymem, nie wiedzieć, wytrzyma?
Karłowate uczucia, wnętrze wypatrzone,
Paraduje homo, "małżeństwa" zboczone.
Dobru rogi przypięto, zło ułaskawiono,
Demokrację z poczęciem właśnie wykończono.
Pomylono pojęcia, z małego dziecięcia,
Chcą wychować bydlęcia, już z chwilą poczęcia.

Józef Bieniecki