Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

w oczekiwaniu

outer_rim
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

outer_rim

outer_rim

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

czemu tu się dziwić?

przecież wszyscy wybraliśmy los
poza kręgiem światła

rozpuściliśmy włosy
włożyliśmy rękawice
i chwyciliśmy za gardła

tak panicznie baliśmy się śmierci
że udawanie jej weszło nam w krew
gdy tylko na prawdę nadchodziła

gdy odchodziła
wstawaliśmy wielcy i twardzi
panowaliśmy choć przez chwilę
synowie gorącej krwii

wszyscy - tak samo - czekaliśmy na koniec
zawsze jeden z nas obserwował semafory

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      niewiersz

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski Robercie, w moim komentarzu jest słowo - ewentualnie.  
    • homanronet
      Jaskrawy mak

      Przez homanronet · Opublikowano

      Czy po pożodze dać radę się podnieść? Czy upaść i nie wstać już nigdy więcej. Podobno nawet na Marsie może pojawić się życie, życie... Jaskrawy mak na glebie z truchła jadowitych skarg- niewysłuchanych. Ja chcę zatrzasnąć drzwi przed nieproszonym gościem, który drwi, tak ty... Zamykać sny przed ciemnokrwistym płaszczem brudnej rdzy. Ja, ja, Jaskrawy mak na glebie z truchła jadowitych skarg- niewysłuchanych. Jaskrawy mak na glebie z truchła jadowitych skarg- niewypowiedzianych od lat. Jaskrawy mak    
    • Relsom
      Miłość bez gwarancji

      Przez Relsom · Opublikowano

      @Roma Dziękuję. Miło mi.
    • Gosława
      Skaleczenia

      Przez Gosława · Opublikowano

      Anna wyczesuje zwiędły sierpień z włosów połamane żyto ziarnkuje w skotłowanej sukience spójrz dzień kładzie się na nią oczy zgęstniały błękitem jak resztki nieprzespanych godzin odcisnęły piętno na twarzy w oddali widać Anzelma zgrabiałymi dłońmi obejmując palik kuśtyk kuśtyk przestrzeń oblepiona brudną bielą zawodzenie psa zwiastuje wschodnią zarazę już matki w lesie zakładają wnyki będzie lżej dzieciom sterta ciał pionowo poziomo na skos jak gdyby rozrzucone patyki na długość trzech metrów na szerokość snu bezpańskie oczy wykręcone jasnym ku górze tors przy torsie miękko przysypane wapnem chmury wiszą nisko na deszcz na niepogodę  
    • Robert Witold Gorzkowski
      niewiersz

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Roma ja powiem tak, moim zdaniem zmieniaj zawsze jeśli tylko okaże się że jednak bardziej przekonuje cię nowa twoja myśl i drugie nie zmieniaj nigdy gdy ktoś podrzuca myśli.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Masz już wyrobione pióro i nie musisz słuchać co inni ci radzą. Ja w twoich tekstach odnajduję tyle świeżości, że byś mogła na tym portalu wielu poetów obdarować i to tylko z jednego wiersza. Uwierz w siebie i pisz jak najwięcej. Mnie każdy twój tekst zaskakuje i mam nad czym myśleć. Wiersze twoje są nowoczesne i niebanalne naprawdę z przyjemnością się do nich wraca, nie ma wielu tutaj autorów którzy mają regularnie tak interesujące teksty.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...