Zimowe rozgrzanie

[Bronisław Jaśmin]

zimą chaos i spokój odleży pod śniegiem.
noc bawi się na ścianach, gdy ogień się kończy. wosk przyrasta do nieba.
życie przez moment staje się prawdziwym,
gdy przeżywa na wardze wnikanie w treść dotyku i czytanie
książki z par bioder i torsów - w ten sposób zamkniętej.

tak na prawdę nie skończy nigdy jej i dojdzie do trzeciego
lub fartem czwartego rozdziału. piękno jest stanem kochania nietrwałości.
w rozpadzie jest najwięcej warstw kunsztu i blasku.
stąd lubię śnieg i zimę i chaos - to niebo,

bo wpada w moje żyły więcej dnia niż nocy.
napadało więcej wzroku od smug i zasp dopasowanych do łuków na karku.
ostatnio to miasto włóczyło się we mnie. było dużo witryn i skuta fontanna.
a przed nią mróz Joannę wkładał wgłąb - do żeber i na chwilę godziny wtapiały się w słońce.