Testament

[Bronisław Jaśmin]

Straszliwy księżyc w pełni to testament słońca.
Widziałem białe miasta pod ciemną osłoną.
Lampy świeciły na kawiarnie, puste w ludzkich żebrach.
Rzeki żebrały od stołecznego lądu, od nadbrzeża lub bulwaru,
o dłuższą chwilę szumu, nim zaszły za uszy.
I wtedy przechodziłem i łowiłem księżyc,
blade, umarłe niebo. Godziny kapały.
Jesteśmy ucieczkami od porzuconych kręgów
krzepnących ciał - na tkankach świat otwiera wieczność.
Śmierć to ostatnia wola z krwi i kości - dla nich.
Ja sam ją wydam wszystkim - tym jawnym przede mną.
Chociaż życie nie pisze, nie zna testamentu,
poprzednia godzina - nie pisze następnej.