Karmik

[Józef Bieniecki]

Karmik

Tuż koło karmika,
Ziarnka słonecznika,
Zboża także mała miarka,
Okruch chleba i sucharka.
Sadła zwitek i słoninki,
Suche ziarnka jarzębinki.

Ćwirki dziś nielicznym gronem,
Odstraszają starą wronę.
Wrona niczym niewzruszona,
Nasrożyła tył ogona.
Kracze na nie: precz gówniarze,
Kto tu rządzi, wam pokażę.
A na płocie sroka kracze,
Nie, nie dajcie się smarkacze.

Korzystając z zamieszania,
Dzwońce kłócą się od rana.
Znane z tego - ura, bura.
Obca ptasia im kultura.

Szczygieł, który lubi pole,
Wyczuł zimy już niedolę.
Więc zagląda za opłatki,
Przyniósł z sobą polne plotki.

Zięba, która lasem skrada,
Dzisiaj z wróblem w stole siada,
Z mazurkami przekomarza,
I nie dajcie się, powtarza.

Kawki z natury spokojne,
Pokorniutkie, bogobojne.
Dobre kąski wyzbierały.
Z ptasiej kłótni skorzystały.

Józef Bieniecki