Samogłoski śmierci

[Bronisław Jaśmin]

jestem na rozdaniu z rozkrajaniem chleba uśmiechającym się zegarom
i piaskom pustyni. gdy leżę na łóżku, nic się nie zachowa.
i nawet leżenie. czasami można przesypywać gwiazdy
ze źrenicy do źrenicy. obiec podane wysokości, by obiecująco się zrastać

z zapewnionymi grudkami. z ziemią na definitywną gwarancję,
że nam nie ucieknie. czasami światło ciężej przenika niż do oczu
niż osobista ciemność, przywiązana do nas.

wszystko można wyprowadzić z jedynego punktu,
gdy drugi, nazywany wyjściem rozczaruje, oszuka czy zdradzi.
okaże się złudą. w ten sposób rozsypują się każde krajobrazy,
gdy horyzontalny ogień i czas je przecenia.