Okiełznywanie czasu

[Bronisław Jaśmin]

można poruszyć klepsydry. zmusić schody do wejścia na równe płaszczyzny,
płaskowyże. wydostania się z siebie, wysokich pułapów i wyjścia na zewnątrz.
otworzyć ziarnka piasku. ciałem odwrócić hierarchię
odpisywania z nieba i nagminnego przychodzenia po wykończone słońce.

na ostatnim obiedzie wyjmą nasze ręce, surowe kończyny. chmury pękną,
a ziemia nie dotknie śmierci z głodu.
pomiędzy rzędami siedzących dziewic, duszonymi przemienionym piaskiem.
czas zapładnia, wkładając siebie do pół-kwarcowych drobin.

spróbujmy wydać oddech, poruszyć z zawieszonym cieniem zrośnięte wymiary.
rozbijać je. poruszać brzęczące zegarki i odsłonę zamurowanej ściany poprzednią odsłoną.
za-wczorajszą ścianą. spróbujmy stąpać razem puszczając klepsydry.
wynurzyć się z odmętu, zostać na powierzchni.