Samobójstwa

[Bronisław Jaśmin]

niebo. - te wielkie łóżko położyło się, na nas. leży.
zegary zapuszcza się jak włosy.
dzień z nocą je potarga. pomoże w monotonnym zarastaniu ściany.

sensowne relacje przemijają szybciej niż same wrażenia.
i odnoszenie przestrzeni do pierworodnych środków poczętych wymiarów.
jest skraplający pot z bezczynnych kosmków włosów.
wiatr nie może oddalić tego zamoczenia. w pokoju nie ma wiatru;
a gdy otworzysz okno okaże się zdrajcą.

rzutem pionowym w samobójstwie jest wiele absurdu.
popełniam je do śmierci. wypijam w przyzwoitej filiżance kawy.
i idę dalej prowokować rozum. dopóki natura nie wyjmie się ze skóry.

dalej jest odrzuceniem zaręczyn słonecznego wiatru,
ściąganiem z siebie obrączki z kolistych promieni.
to czas się za nas targa, z ochotą, wybornie.

*

jesteś innym samobójcą. godziny to klątwy.
wypalają siebie - zapalającym następowaniem po sobie.
jesteś tymi głoskami. rozkrajaniem światła i powietrza.
świat ciebie, więc poprzedzi w najtrudniejszej sztuce, gdy wybrałeś życie.
będziesz przeżynać poprzednie odsłony przestrzeni następnymi, położonymi krawędzią do cięcia.
nic się nie zmieni. on wciąż nie będzie dawać do końca otwierać się bezwolnej wodzie.

otwieranie piasku. otwieranie ognia. otwieranie wody.
samobójcze kręgi. ciche kamikadze. gdy nie uciekniesz od życia,
świat pozapala na drodze jak black hole pochodnie naftowe i podąży z czasem.
przez ciebie - narzędziem. to może się nazywać ten, który sam siebie odkłada,
do zamykanych książek. odwrotnie. od tyłu.


5 listopada 2011r.