****

[Józef Bieniecki]

Sen

Ze strzępów sennych smętnych zjaw,
Wilkołak się wyłania,
Kroczy nadęty ,niby paw.
Z miną nieprzejednania.

Cichej kotliny zasłon mgła,
I zjawa zbliża konna.
A moja postać tylko szła,
Zlękniona i bezbronna.

Chował mnie w mroku strachu szał,
Krył w labiryncie lasu.
Ja zaś do piekieł przepaść chciał,
Wiedziałem, że do czasu.

Wypłynął senny z poza chmury,
Jakby przed kimś uciekał.
Rozcapierzonym chmur pazurem,
Boleśnie się uśmiechał.

Na srebrnej myśli spłynął strach,
Podpłynął od księżyca.
Przy ścieżce leśnej ludzki wrak,
Słaniała pokutnica.

Wiatr wiał boleśnie pośród drzew,
Odziany nocy kirem.
Żałosny słyszał jego śpiew,
Zgodzony już z wampirem.

Naraz przepada nocy czar,
Wilkołak z wampem w parze.
I uwidziałem ze wszech miar.
Te zmory na obrazie.

Józef Bieniecki