Dzień

[Bronisław Jaśmin]

dzień był strukturą wyjętą ścianom i wannie,
gdzie po bokach woda wydzierała młodość, starzejącemu się czasowi.
drzewa stoją przecinkami,
gdy kroki są pozorem wypluwanych zdań.

rytuały i ofiarne leżenie na świętej kanapie.
włosy rosły pamiątką po zasłoniętej stronie, przypinając wyrośnięty czas
i chwilę by zapalić słońce nieznaczącym oczom.
wzrok kroił nas na tyle światów, że trudno jest wygarnąć ręką jednorodny chleb.

opadaliśmy na dniu - pęcherzykowatych strukturach,
źle trafionym przez dotyk przyległy do falowania zdarzeń,
uwalnianych ze spiętrzania.


25.11.2011r.