Wieczorny sonet

[Bronisław Jaśmin]

Pod księżycem, spłodzeni przez niebo i gwiazdy,
Przepisujemy światło i błądzącą trawę
Źrenicami, w skupieniu czas pijąc jak kawę.
Ich pracą otwieramy w innych księgi - w każdych;

Nawzajem upijając siebie tym wieczorem,
Który schodzi z wysoka, by zmieniać się w ludzi.
A my patrzymy w górę, w nadziei, że zbudzi
W nas kręgi konstelacji, co przyjdą z uporem.

Nie. Znowu sen przyklęknie i spali nam oczy,
Jedyny szlak do zwątpień pytań i podnieceń.
Spalamy świat, by żyć wciąż, a on w nas się wznieca.

Dzień znowu będzie głazem Syzyfa się toczyć,
Gdy my - patrzący prawem kurewskim w kobiece
Wchodzimy biodra, dzieląc niewinność przy świecach.


25.11.2011r.