Drzwi

[Bronisław Jaśmin]

Daj wejść w oczy, słonecznie prowadząc od włosów,
Abym w ciemny wciąż Ogród mógł wejść Źrenicami.
Dotkniesz wzrokiem i legną na twój wzrok, z obrotu
Nimi własne przekręcisz jak kluczem i snami.

Sny to są ciasne dziurki - drzwi przedrzeczywistość;
Gdy staje się ten moment, gdy się ją otwiera,
Półtrwaniem łuku zbiegną, już przed słońcem nikną:
Łuk oddrzwiowy w przedczasie je w sobie zawiera.

Osuszmy, więc swe myśli z natrętnego słońca,
Zerwijmy siebie z ciała, byśmy byli drzwiami,
Jedynymi - z krwiobiegu jak niebo na wąsach
Pogody, więc otwórzmy objęcia - dwie bramy.