Pijaru dno

[Józef Bieniecki]

Pijaru dno

Odszedł smutny maja czar,
Bo często deszczem pluskał.
Młodości jednak nosił dar,
Nadziei brzask wyłuskał.

Zapachy kwiatów- chleby pól,
Powodzi zmyło licho.
Oby zarazy nie zszedł mór,
Tak życzę wszystkim cicho.

A z nowym dniem leci w świat,
Myśl twórcza ,życia wola.
Wolności myśl-ta spoza krat,
Choć w cieniu parasola.

Otworzy się na światło dnia,
By spojrzeć światu w oczy.
Aby nie czerpać głupot z dna,
Duchowo przeistoczyć.

Osuszy płaczu gorzki żal,
I w stratach się doliczy.
Władców wyrzuci w barłóg mar,
Przestanie słuchać dziczy.

Krawat i potwór może wdziać,
I białe kołnierzyki.
A beznadzieje w dobroć siać,
Z Bizancjum oddech dziki.

Wykreślmy z życia wielkie zła,
Pijarów do rynsztoka.
Aby z Polskością myśl w nas szła,
Sprawdzona już epoka.

Józef Bieniecki