Leżący

[Józef Bieniecki]

Leżący

Niech się myśleć więc nie boi,
Głową myśli, ręką troi.
Bucha słowem, jak machina,
Która końce lejce trzyma.
U podnóża zaległ, "wielki",
Spadł z świecznika, Bogu dzięki,
Wije przy tym jak w ukropie,
Leżącego biją, kopie,
Szydzi, pluje, nie wie pewnie,
Że upadek skrzywdził, gniewnie.

Choć z naturą Janosika,
Sprawiedliwość się wymyka.
Zbójowanie bierze górę.
Nad miłością i kulturę.
Nim osądzi - wykonała.
Człowieczeństwo podeptała.
Deptający, podeptany,
Jednakowo wyświechtany.
Zemsta zawsze deprawuje,
Niszczy, burzy i rujnuje.

Pręgierz, niby zemsty struna,
Jak głęboki łyk piołuna,
Wygra, smakiem pobatoży,
Według własnych miar dołoży.
I nie będzie zemście kwita,
Gdyż od tyłu wiersze czyta,
Nim się ocknie, już po człeku,
Dobro i zło, też w człowieku.
Na kolanach klękło zatem,
Gdyż za bardzo bito batem.

Józef Bieniecki