Wiersz wyindywidualizowanego pesymizmu

[Bronisław Jaśmin]

mogłem kiedyś zazieleniać snem,- odchylone niebo
czarnymi powiekami. piękne węgle na piwnych źrenicach.
odpoczynek. gdy wstawałem zgięta przestrzeń klękała tuż przy mnie,
naciągnięta na poranny rytuał rozpuszczania dnia mocną herbatą.

próg zatrzymywał jak dziwka przed koniecznym wyjściem.
twarz w lustrze rozbijała je od drugiej strony i była też dziwką.
potem potykałem się o słoneczny ogień. pieniądz - prostytutka
ssał otwarte dłonie. dłoń każda się stawała odrąbaną częścią ciała

od Boga i duszy. prowadził nas język. wola na gnijącym mięsie.
pozostało pękać i na przemian puchnąć by wyznaczać powód
przedzierania się wśród odsłon unerwienia,
przyklejonych do stron księgi zapisanych dni. to była utajona męka.
rozczłonkowywanie. nie mogły siebie złapać kończyny na każdej.

krocząc rozrysowujemy na powierzchni prawdę o upadłym ogniu.