Nie istnieje

[Bronisław Jaśmin]

nie istnieje bardziej cudowna szczerość otwartego nieba,
od tej, gdy zmęczone niebo przesypuje w roztargnieniu, nieświadome płatki śniegu,
te krystaliczne światy ocalałe oczom.

w długich salach gdzie zwykle chodziły refleksje,
suszyłaś roztarte w dłoniach zziębnięte poranki
i płaskie jak nerw zimy.
przechylałaś bieg czasu zbierając wypłoszone nurty,
na poziomy odcięte od jego języków.

każdy dzień jest takim odciętym językiem,
lecz próbujesz te wszystkie doszywać do teraz.

więc przeciągasz życie po terakotach ze wschodu i zachodu,
rozciągasz je, sama się dziwiąc, że jeszcze nie potrafi pęknąć.
klęka we wszystkich punktach, aby załatać powstające szczeliny i ubytki.