Szeptem

[Bronisław Jaśmin]

Przyłóż do mnie swój świat. On nosi ze wszystkimi różnorodnościami,
za Syzyfem swój zegar, więc znalazł porównanie rzeczywistości z mitem.
Zdejmowałem sandały - wyjmowałem przytuloną przestrzeń z popołudniowego słońca na spacery,
zdejmowałem siebie. Teraz przestrzeń wychyla się jak siwa staruszka w oknie.
Tak dzieją się w nas sprawy pod głową i w oczach.

Obecnie świat jest najbardziej optymalny na rachunek sumienia,
podkreślony matematycznym ciągiem temperatury, w sam raz na zapalenie skręta
czy uwolnienie alkoholu, a neuronów od zawiedzenia, gdy długo czekały.

Obserwowałem ciebie. Zestawiałaś kalendarz z pieczywem i gazem.
Jeszcze dla kuchenki zapowiadano długą prostytucję ze związanymi potrawami
na uroczysty obiad. Twoje oczy i pety i wódka i słońce schodziły w jeden pułap,
na skos się ustawiły w ciąg - prawie liczbowy. A liczbę r zrywałaś z anorektycznego portfela.

Szeptem uświadomiliśmy sobie, że ten ciąg przejdzie zarazą do krwi.
I wymiar naszych mięśni zamieni się grubością ze szklanymi oknami.

Tak umiera się na chleb, kiedy wygrywa pusta dłoń, nie okruch.




*Dedykowane ludziom żyjącym poniżej poziomu godnej egzystencji.