Historyk

[Bronisław Jaśmin]

Gdy gasił świat w języku, przebranego siebie,
Historyk znów odstawiał niebo i kamienie.
Głaz - błękit stał na palcach i wtedy doglądał
Jak w sobie zdaje odczuć rozbieranie cieniem.
To w mózgu się rodziła wydumana księga
Jak perła, co wybrzeże jedynie dosięga
Na niby, gdy rozbitek brzeg trzyma przez wodę -
Płynne ciało, bo woda od środka jest sama.
Na niebie spływa osad - to na trawie rana.
To słońce, nowy człowiek historię przewraca.

Przemywa swoje tkanki historycznym smrodem,
A potem w ciepłe gnicie po cichu powraca.

Tam stały dawniej miasta, gdzie marzy o gwałcie,
Gdzie piękny chłopiec biega i ściga się z piaskiem.
Już wyszedł z instytutu i z żeber na starcie
Z nicością, rozwlókł umysł, by konać ze światłem.

Historyk mierzył kroki i świece wygasłe.