Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Historyk

Bronisław Jaśmin
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Bronisław Jaśmin

Bronisław Jaśmin

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Gdy gasił świat w języku, przebranego siebie,
Historyk znów odstawiał niebo i kamienie.
Głaz - błękit stał na palcach i wtedy doglądał
Jak w sobie zdaje odczuć rozbieranie cieniem.
To w mózgu się rodziła wydumana księga
Jak perła, co wybrzeże jedynie dosięga
Na niby, gdy rozbitek brzeg trzyma przez wodę -
Płynne ciało, bo woda od środka jest sama.
Na niebie spływa osad - to na trawie rana.
To słońce, nowy człowiek historię przewraca.

Przemywa swoje tkanki historycznym smrodem,
A potem w ciepłe gnicie po cichu powraca.

Tam stały dawniej miasta, gdzie marzy o gwałcie,
Gdzie piękny chłopiec biega i ściga się z piaskiem.
Już wyszedł z instytutu i z żeber na starcie
Z nicością, rozwlókł umysł, by konać ze światłem.

Historyk mierzył kroki i świece wygasłe.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • przles
      Bajka o Złym Czarowniku i Wiedźmie ze Starego Lasu

      Przez przles · Opublikowano

      Razu pewnego    Zły Czarownik z pustką w złym sercu, napotkał Wiedźmę ze Starego Lasu.  Zakochał się od razu, po ludzku, bez pamięci i głupio.  Gdyż miłość jest rzeczą głupców i ludzi prostych.  Cierpiał okrutnie i podążał za Wiedźmą ze Starego Lasu. Która czyniła z nim, co z każdym głupcem.  Zły Czarownik zaślepiony, ukrył zło, zasypał pustkę, głowę schylił jałmużnie.  Lecz, innego dnia, pod innym księżycem, czarownik wstał.  Zaśmiał się okrutnie i odszedł. Gdyż nie dał Wiedźmie ze Starego Lasu swego zła, lecz swą głupotę.  Bez Wiedźmy którą uczyniłby królową u swego boku, odszedł by dzielić i rządzić. A wiedział że jego czyny zostaną wspomniane.  A zło nie daje drugiej szansy, lecz raduje się z porażki. Rządził czarownik i wielkie czynił dzieła.  A były one dekadencją, rozkoszą i pychą. Wiedźma ze Starego Lasu. Wróciła, do wiejskiej chatki, na kurzej nóżce.  By do końca swych dni.  Ogrzewać ciało, prostymi głupcami. Sycić.  Niezaspokojony apetyt.                                                                                                                               Koniec 
    • andrew
      Patrzę na ciebie...

      Przez andrew · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Alicja_Wysocka
      Naprawiacz

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Dekaos DondiA co, zaczęła się kampania wyborcza? Dobra, dobra, przed, to wszytko obiecać :)
    • nieporadnik
      Mokli wysocy cisi.

      Przez nieporadnik · Opublikowano

      Ot, na padlinę dowala wodę Nil. Da pan to?  
    • Natuskaa
      trzy sowy

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Bajki są bardzo interesującym narzędziem... niezwykłym. Moje najwcześniejsze próby z poezją wychodziły od bajek. Widocznie gdzieś we mnie siedzą jakieś szablony.   Dziękuję Ci za komentarz. Przyznam, że o czymś mi przypomniał. Pozdrawiam :)   Dziękuję za odwiedziny i miły komentarz. Pozdrawiam :)   Kiedy pisałam ten wiersz, zawiesiłam się (nie napiszę w którym miejscu), potrzebowałam pomocy wizji... oglądałam więc zdjęcia sów: ich dzioby, pazury, oczy. One są takie dostojne, trudno je zmieścić w codzienności, jest w nich coś nieuchwytnego... jakaś głęboko skrywana tajemnica.  Cieszy mnie, że końcówka przypadła do gustu. Lubię dobre zakończenia.   Dziękuję za rozwinięcie mojej myśli. Pozdrawiam :) 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...