Amnezja

[Bronisław Jaśmin]

niegdyś słowa wydeptywały rozległy krajobraz, a zachód słońca można było zmieścić w oczach
i jednocześnie na czerwonawym stopniu skupić cały świat.
ramiona potrafiły udawać rozstrojone drzewa, cztery pory roku,
a kiedy przychodziła zima, zasypiały najdłużej, skręcone powietrzem,
które się nasycało długimi korytarzami, porzucając ideę łamania się chlebem.

zegary istniały - aparat biurokratyczny diabła z rozrywki bawił się projekcją filmu,
gdzie szelest kartki kalendarza równał się z ujęciem, kadrem.
czas był jedyną księgą - wieczystą - umową;
zegary na prostokątnym stole rozrzucały te kadry filując jak w karty.

jesień marszczyła się zimie. zima wypływała z okiem. wiosenny świat się spiekał i zmieniał się w lato.
nie szukam adresata, ja sam nie mogę wołać do porozpisywanych rozdziałów w arteriach:
zyskałem kiedyś stratę przeszłości . amnezja