Elegia na później

[Bronisław Jaśmin]

oddzielając imaginacją odchodzące światło
od codziennych praktyk odchodzenia,
wyszeptywałeś wodom rozdzierający się kolor
rozbitych z krwią dłoni,
na pogorzeliskach świata i dotyku.

był czas że rozrzucałeś budynki - te zmarszczki spojrzenia.
deszcz stawał się niedostatecznym kosmetykiem na pamięć.
na skórze piasek świadczył o wyschniętych rzekach.
czas ciągał za słońce.

wreszcie życie się rozeszło na wszystkie strony włosów
i ubóstwionej ciszy.
trzymałeś je za poręcz, odrywałeś niebo
zbędny rzep, nie przyjdziesz