Towarzysz spaceru

[Gość]

Spotkałam go na spacerze.
Nieśmiało dotknął
moich nóg.
Wyciągnęłam ku niemu dłoń.
Był zimny od
wiatru targanego
tą wyspą.

Ogrzałam go swoim ciepłem,
czule głaszcząc
zapisaną historię
jego życia.

Do serca go tuląc
swoją oschłością
zostawił ślad
na moim dekolcie.
Choć czas go zatrze,
w duszy pozostanie.

Wiatr piaskiem cisnął
mi w oczy,
ciemne chmury
ciągnąc za sobą.
Pora wracać.
Ostatni raz spojrzałam
na swoją dłoń
leżącą na ławce,
łaskotaną dotykiem
mojego towarzysza.
Uniosłam ją
i porwał go wiatr...

Jesienny liść
zawirował w powietrzu
wędrując dalej
ku kolejnemu
pokrzepieniu samotnych spacerowiczów. A.Z.

[MIGUEL]

tej jesieni nie będziesz więc samotna Ciarko :)
fajny wiersz
pozdr. M

[Gość]

Oj, nie jestem samotna;) Czasem liść przy mnie usiądzie, czasem ktoś inny...