Niech się stanie

[Józef Bieniecki]

Niech się stanie

W grymasie bólu, ściśnięte szczęki,
Głębokie bruzdy, katów udręki.
Już zwyrodnieniem nikt nie zaskoczy,
Spuchnięte ciało, wklęśnięte oczy.
Kir na ołtarzach, smutek na twarzy,
Przeklęta krzywda, sędziów - zbrodniarzy,
Ból niewinnego, żałosne plemię,
W przyszłości wieków przekleństwem drzemie.

Ziemia zorana, mogił miliony,
Pańskie stworzenie, już pogrzebiony.
Grzechów obraza, bicze u słupa,
Piękny i młody w przymierzu trupa.
Toczony trądem, chorobą zdjęty,
Początkiem życia upada ścięty.
Głodny i biedny w Krzyża ramionach,
Śmierć nie przeraża, z godnością kona.

Kataklizm wojny, trzęsień, wulkanów,
Katusze z ręki ziemskich tyranów.
Czas beznadziei, zbrodniczych rządów,
Myśl zwyrodniała szatańskich prądów.
"W proch się obrócisz" - niech się więc stanie,
Trudniejsze życie niż li konanie.

Józef Bieniecki