Maryi Gromnicznej

[Józef Bieniecki]

Maryi Gromnicznej

Szarawym wierchem, modrą jutrzenką,
Wciąż nie strudzona czuwasz Panienko.
O słotnej porze, w mrozie siarczystym,
Krajem podążasz z mieczem ognistym,
A ostrzem jego jest płomień święty,
Z Twoim poczęciem i on poczęty.

W okowach mrozu chaty i drzewa,
Lutowe pieśnie wiatr mroźny śpiewa.
W mozolnym trudzie za opłatkami,
Chociaż nie musisz, Ty pośród, z nami.
Zawsze i wszędzie Twoja potęga,
W niebie, na ziemi i piekła sięga.

Od wieków strzeżesz nas z wielką troską,
Stąd Cię Gromniczną zwą Matką Boską.
Matczyna czułość z jaką otaczasz,
Słuchasz, przygarniasz, grzesznym przebaczasz,
Chylimy czoła, wdzięczność wyraża,
I cześć oddaje w wszystkich ołtarzach.

W zwiewnej sukience, księżyc towarzysz,
Idąc przez pola, stojąc na straży,
Śnieżyn misternych rozpalił krocie,
Tęcze brylantów w srebrze i złocie.
I chociaż z Nieba wciąż Matka Boska,
Dla nas jest swojska, bo nasza polska.

Józef Bieniecki