Ostatni dzień

[Bronisław Jaśmin]

Chmury plotły we włosach, dziejów - opowieści,
Z każdym zmierzchem pobladłe coraz bardziej, głębiej.
Wokół wiele popęka przez przejrzałe pieśni
Od żywotów, dusz hardych - ciałom, w otchłań ciężej.

Wieść wystuka kamienie jak roje stóp ludzkich,
O podaniu przez czyste dłonie jasnych kręgów
Czystych rozdarć - zbrudzonym przez historii lufcik,
I już ziemia przeminie wśród ostatnich sędziów.

Będzie jeszcze wołanie pędraków i otchłań,
Ten pierwotny oczodół znów westchnie źrenicą.
Chociaż wizja ożyje, zalśni w innych oknach,
Lecz nie tutaj, gdzie dzieci w swej zabawie krzyczą.

Jedno takie - jedyne okno się otworzy -
Raz gdy, będziesz oraczem gleb od ciemnej strony.
Potem kiedy znów zadrżą ziemie, z czarnych zorzy
Zmarli żywym rozetrą krew i końca trony.

Sąd podobny czy bliski będzie jak w kawiarni,
Skazuje się języki rozrosłe rozmową,
Na wzniosłość lub upadek pogardą w głąb darni.
Nie lękajmy się - słońce jeszcze żyje grobom.