Ballada o księżycu

[Bronisław Jaśmin]

dmuchał księżyc
pijany od wszystkich zegarów
zamiast wody do szklanki (srebrem czas podlewał)
zręcznie wkładał zadumę po stłuczeniu szkła
------------------------------------------------
w lasach rosa po źródło pochodzenia szła
i raniła się strasznie o jęzory słońca
świat noszony pod sercem po cichu omdlewał
marudzący że światło nie trzyma za dłonie
------------------------------------------------
już wieczór dał rozcinać granatowe mięśnie
dał ściąć podłużną głowę
noc łapiąc za koniec
swych stóp
ta noc
ta sama przechyli ze śmiechem
opieszałych lamp mrużących ducha kontemplacji
bicie serca do wina i zdartych pejzaży
skąd księżyc przygotowując się do późnych łowów
okrada ludzkie głowy ze snów
i ciemnych krzyków zrośniętych z cieniami
przeciągnie lekko smugi pod głodną powieką
na kształt męczącej pracy wyrabiania łuku
błyskawicznych strzał

***

ja w tę noc która mogła udusić doszczętnie
gdy księżyc
srebrny księżyc
wyrwał od nas dal
(później przeglądał żebra do starej kolekcji)
włos po włosie natchnienie po(woli) podnosił
a potem już upadło zasłuchane od nocy
księżycem i balladą

pójdę stawać się wiatrem
niech przeszłe dni dławią