Myśl o południowym słońcu

[Bronisław Jaśmin]

przesunięty krajobraz
dojrzały dzień jest pracą na wysokim progu
rozważań o odbiegającym słońcu skazanym na spalenie
gdy odwraca kierunek parzącego wyjścia
tam głoduje może z naiwności
układając wspomnienia
na skrawkach strzępionego wznoszenia się w ciszy
skracamy czas na dłoniach
wysmukłych ze wstydu - to tańczące wróżby na powietrzu
próbujemy sztuką zaklinania dziejów albo pięknych zaklęć
otwierać na zjawiskach słowo: wieczne życie
dopóki śmierć jedyna wciąż pachnie lenistwem
choć jutro rozkocha w sobie pośród mądrych ojców - ogół: byt zimowy

dojrzały dzień jest pracą
jest głodny w momencie pobrzękiwania monet
gdy bije nimi słońce z bladymi smugami
my - ludzie (jak monety) o piekielnych twarzach
wąchając groby wschodów i niebo od spodu
umiemy sztuką zaklęć oddawać się życiu?