Nieudana włoska miłość

[Bronisław Jaśmin]

srebrny księżyc jest łodzią mecenasem nieba
które broni od mroku a skórę od dreszczy
poszarzałą aleją rozpinałaś włosy - wylewając brązową postrzępioną rzekę

gdzie płynęłaś
gdy wiatr wiosłował nimi na zmianę z językiem
na srebrnej łódce razem z ciszą twoich źrenic?

***

mówiłaś będę zrywać bardziej jasne wargi
obsesyjne księżyce gdy tylko odejdę

mój cień powoli zacznie się drogą rozpływać

światło modlące się na sylwetce wyparuje z gwałtownie zamykających się krwiobiegów
opartych jak wędrujące stopy na hierarchii wzgórz
o kręgi ostatnich wydumanych krajobrazów

podobnych do owoców na drzewie będącym żywym symbolem
rozchwianych wyborów kierunku wiatru
drzewo i tak będzie zmieniać miękiszowy posag

krwiobiegi zamykane od twoich stóp i
opuszek zakrzywiających promienie fałszywym dotykiem
znajdą zegar na którym biły nasze serca

a księżyc
srebrny księżyc pozostanie raną
niezagojonym wieczorem
obecnością ostrza

*

i będę patrzył w niebo osądzając późnych winowajców
przybyłych z biednych winnic
aby cię przetłoczyć