Pocztówka

[Krystyna Es]

Puszystą bielą i farbką błękitu
Znowu się Tatry do mnie uśmiechnęły,
Gdy z tłumem smreków, szemrzącym potokiem,
W swoich gościnnych progach mnie przyjęły.

Słońce ze świerków obsypuje ciszę,
Wraz z mrozem w śniegu diamenty rozpala,
Wiatr wziął wychodne - dzisiaj go nie słyszę,
Szczyty tak bliskie w powietrza krysztale.

Gdy w tej cudownej krainie wędruję,
Po głowie bajka z dzieciństwa się plecie:
Królowa śniegu? - lecz serce rozgrzewa
Radość, że mogę żyć w tak pięknym świecie.