zauroczone kłosy

[Mateusz]

równiny zbóż falujących słońcem
przemierzał motyl tęczowy
złotokłosa pszenica tańczyła otulona wiatrem
dumne źdźbła żyta unosiły głowy
jak okiem sięgnąć, po horyzont
kąpał się motyl w sielskim krajobrazie
zauroczony tej idylli pięknem
zakochany po uszy w eklogi obrazie
czuł zapach życia świeżego porankiem
radosny oddychał rześkim powietrzem
słyszał odgłosy falujących łanów
grających symfonię na wietrze
w uniesieniu leciał barwiąc sobą błękit
frunął rozmarzony, otoczeniem tkliwy
pokonywał połacie dotykane słońcem
i był po prostu szczęśliwy
...

dla równin kłosów kolorowy motyl
był tęczą na niebie, choć mały
wszelkie źdźbła w rozkołysie pragnień
z podziwem do niego wzdychały
nie wiedział motyl, że złote zboża
w słoneczny surdut odziane
zapatrzone w niego oddają mu serce
że są w nim zakochane