Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Grunwald

Józef Bieniecki
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Józef Bieniecki

Józef Bieniecki

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Grunwald.

Stoją wojska zaciężne,
Koło konia koń.
Chłopy rosłe ,potężne,
Miecze dzierży dłoń.

Zjechali z pół świata,
By z nami się bić.
Pieśń huczy skrzydlata,
Chce się z strachu wyć.

Naprzeciw bojowy,
Stanął polski kwiat.
I chłopskie szturmowe.
Tak nie walczy świat.

Dość przemocy ,niewoli,
O wolność chcą bić.
Każdy polec woli,
Niż li w strachu żyć.

Modlitwa gruchnęła,
Do Matki wołanie.
W miecz karę ujęła,
Zadając im lanie.

Pycha padła trupem,
Królowi rzucono.
Zwycięstwo wraz z łupem,
Co kiedyś zdradzono.

Józef Bieniecki

946) Wiekowe kościółki

Z potrzeby serca i żarliwej wiary,
Składali Panu serdeczne ofiary.
Ciche kapliczki,kościółki drewniane,
Zmęczoną ręką w pejzaż wmalowane.

W prostej budowie-ileż w nich uroku,
Lipowych figur ,świętych naszych Pańskich,
Utkane w cichy zakąteczek mroku,
Często niezgrabnych jak dawnych pogańskich,
Oddane Panu na chwałę imienia,
W ciszy kościółka przywarte do cienia.
Pachną kadzidłem minionego wieku,
Budzą wzruszenia w wierzącym człowieku,
Niema modlitwa, która od nich wionie,
Historią przeszłą spływa na twe skronie.
Chciałbyś się cofnąć gdy dzieło stworzono,
W prostej pokorze Boga przeproszono.

Cześć oddawana,tu wiecznie wpisana,
Powróci w dziennej Świętej Mszy kapłana,
Choć dzieło mija w modlitwie zostaje,
Ludzką pokorą Bogu hołd oddaje.

Wiekowe drzewa, które nad nim stoją,
Szumnie się modlą i spokojem koją,
Przypominają ,że każde wzrastanie,
Czasowe bywa- jak i przemijanie.

Józef Bieniecki

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Florian Konrad
      Rozgaraka

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      pochichoczmy. opowiem historię biednego weneryka, który za opłatą udostępnia krasnoludkom pokryte szankrami ciało, robi za żywą ścianę wspinaczkową. postarajmy się nie pamiętać o grozach typu instynkt samozachowawczy, co sprawia, że nieraz czuję się jak zamknięte w klatce zwierzątko albo jak człowiek, w którego podczas sumy wlazł demon, kazał wyciągnąć z kieszeni noszoną od czasów harcerstwa finkę, wbiec na ołtarz i przyłożyć ją do szyi odprawiającego nabożeństwo księdza, po czym opuścił ciało opętanego (i co teraz? ocykasz się, biedaku, w samym środku szamba-tornada, nie chciałeś, nie ty zrobiłeś, nie wiesz, co jest grane, a tu nagle rzucają się na ciebie jakieś chłopy, obezwładniają). że bywa się rozkraczonym jak przejechana żaba, próbując złapać, spoić rozjeżdżające się wymiary. oj tam, jest dobrze. wiesz, przyśniło mi się słowo "wypoliczkowany". i nozdrza pełne krakersów. nie wiem, czyje. pośmiejmy się z tego.
    • Florian Konrad
      Vabbing

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Dziękuję serdecznie. @Roma Również dziękuję, najserdeczniej!
    • Alicja_Wysocka
      Tajemnice kuchni

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Marek.zak1 No wiesz... :)
    • Waldemar_Talar_Talar
      Zwykła kromka chleba

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      ani kolorowa cerata ani biały obrus ba nawet bukiet polnych kwiatów   nie upiększy tak kuchennego  stołu jak najzwyklejsza kromka chleba   pachnąca polem wiatrem słońcem która nie mówiąc  do nas przemawia  
    • Alicja_Wysocka
      niewiersz

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski, @Jacek_Suchowicz,@Naram-sin,@Roma   Moja odpowiedź – z szacunkiem i sercem dla poezji (i poetów):   Dziękuję Wam wszystkim za ten głos w dyskusji - czytam z uwagą i sercem, bo każdy z nas przychodzi do poezji z innej strony, ale z tą samą wrażliwością. Nie piszę tego, by kogokolwiek pouczać czy oceniać. Wręcz przeciwnie - to, co mnie cieszy najbardziej, to że w ogóle rozmawiamy o warsztacie, o formie, o treści - bo poezja nie jest przecież tylko "czuciem", ale i "sztuką słowa". A jedno nie wyklucza drugiego. To, że dzielę się wiedzą o rymach, rytmie, akcentach - nie znaczy, że mówię komuś: "piszesz źle". Mówię raczej: "Zobacz - możesz pisać jeszcze lepiej, pełniej, świadomiej. Masz już serce - teraz daj mu język, który uniesie je wyżej." Rozumiem dobrze głos Roberta - czasem czytam tekst, który formalnie jest "nieskładny", a mimo to porusza - i nie chcę mu tego uroku odbierać. Ale to, że coś mnie porusza, nie zawsze oznacza, że jest poezją w sensie literackim - czasem to po prostu emocjonalna wypowiedź, poetycka impresja. I to też jest cenne, tylko... warto mieć świadomość, gdzie kończy się "słowo intuicyjne", a zaczyna "słowo świadome".   Bo świadomość to nie kaganiec. To światło.   Nie każdy musi pisać według reguł - ale warto je znać, choćby po to, by łamać je z premedytacją, a nie przez przypadek. Tak samo jak w muzyce: można zagrać ze słuchu, ale jeśli znasz nuty - grasz odważniej. Dlatego - dziękuję, że mnie słuchacie (tu kładę rękę na sercu i kłaniam się z wdzięcznością).   Ja Was słucham też. I choć jestem trochę taką „ciocią od rymów”, nie chcę być ani strażnikiem poprawności, ani recenzentem dusz. Chcę być tylko osobą, która pomoże słowom chodzić prosto - wtedy, gdy się potykają. Reszta należy do serca - i do poezji. Z serdecznością, Ala

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...