zapach uniesienia

[Mateusz]

kiedyś, gdy pachniało bzem
w przedziale pociągu
którym jechał donikąd
gdy miał nadzieję, że to ona
z naprzeciwka patrzy mu prosto
w rozognione oczy
był najszczęśliwszym facetem
na świecie

teraz pozostało snem
o niej marzenie popaprane
i tylko woń bzu
w nozdrzach wciąż tkwi
nie zapomni nigdy tego zapachu
który wypełniał sobą
wszystkie zakamarki jego duszy
sycąc zmysły gorące
gdy w zwiewnej sukience
na rękach trzymał ją
jak kwiecistą łąkę
w lecie

Ona -pachnąca bzem
była tam
w tym przedziale wraz z nim
w podróży uniesień
we wspólnej namiętności
kiedy nic oprócz nich
się nie liczyło
i tylko bzem z jej bukietu
pachniało
miłości kwiecie