Lato w zenicie

[Ryszard Kisiel]

Roztańczony wietrzyk wdarł się do ogrodu,
przeczesał fryzury, dającym cień drzewom.
Wszystko to, co żywe pragnie zażyć chłodu,
tu panuje spokój, cisza makiem sieje.

Nagrzane powietrze drga fatamorganą,
zieleń ledwo dyszy, pragnie kropli wody.
Mówią, od zachodu szykuje się zmiana,
być może tej nocy odżyją ogrody.

A my w środku lata wciąż zmieniamy plany,
nasza piękna przyszłość jeszcze nie jest znana.
Miała być na wiosnę, gdy pachną jaśminy,
a już szumią kłosy na złocistych łanach.

Najprędzej jesienią spełnią się marzenia.
Spadnie na nas szczęście w tęczy aureoli.
Wtedy cię przytulę, obejmę ramieniem
i zaczniemy miłość używać do woli.


28.07. 2011 r