Miłość do bliźniego

[Bronisław Jaśmin]

Grzmieć chwilą wiecznej próby, jakoby po ciemku
Dźwigało się na grzbiecie pełzanie zegarów.
Historia na wskazówkach zasypia na węchu
Toczonym na promieniach i zmysły z organów.
Wybija językową fontanną w dzień serce
Znaczące na pniach w parkach ołtarze pląsania.
Upada we swój taniec i w dusznej krwi wnęce
Zamęcza się pod klątwą obłoków i trwania.
Wyrzucę tę statuę pojoną krwią ciemną,
Przez zegar, wyrwę serce by zanieść je wiatrom.
Na łódkach wiecznych pogód otworzę tajemną
Nadzieję przykuwaną do ścieżek przez jasność.
I krew migracją senną przetopi się z dniami.
Czerwony dzwon przełykać rozpocznie kształt słońca.
Zostanę przerzedzony obrotem wieczności,
Próbując świecić sercom dniem wnętrza bez końca.