Wieża Babel

[Świat w stagnacji]

Przyjacielu
Pamiętam jak
budowaliśmy wieżę
wysoką do gwiazd

Staliśmy na jej szczycie
Pod stopami mając
cegły marzeń
ułożone w twardy plan


Zanim poznaliśmy prawdę
Zanim powiew strącił nas
i lawina twardych głazów
spadła zabierając dech

Byliśmy nieśmiertelni
Tworzyliśmy swój świat
Nie znaliśmy niczego
co zatrzymałoby nas


Dziś siedzimy
na gruzach,
każdy swoich,
tuż nad ziemią

I krzyczymy
"jestem wyżej"
podtrzymując
chwiejne skały


Między nami
mur stalowy
co oddziela
nasze światy

Zaślepieni
z nienawiścią
wspominamy
dawne rany


I czekamy
zmiłowania

[Gość]

"cegły marzeń"

"Byliśmy nieśmiertelni"

"mur stalowy"

...itd. Jeśli to jest obraz "Świata w stagnacji" to ja chcę na Marsa :)

A tak na poważnie, jak dla mnie okropnie przeładowany wzniosłościami ten utwór.
Pozdrawiam.

[Staszek_Aniołek]

nie znaliśmy niczego
co zatrzymałoby nas...

tak się już nie układa słów...

nie znaliśmy niczego
co by nas zatrzymało...

tylko pierwsze wersy się podobają, i mogą być zaczątkiem wiersza
pomysł dobry. tylko trzeba by nad wykonaniem popracować.
ale co ja tam wiem...
pozdrawiam