Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Szczyt

Gifted_Mate

Przez Gifted_Mate
w Wiersze gotowe

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Gifted_Mate

Gifted_Mate

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

W otchłani piekieł odbywa się ta gra
W potępieniu bez nadziei życie moje wciąż trwa

Choć promyki twoje do mnie docierają
Lecz w jednej chwili puste się stają

Bez nadziei na przyszłość godna
Marzenie nad piękną i pogodna
Miesza się z wszystkimi łzami
Pokazując przyszłość obsiana wadami

Tyle dróg i mostów przed tobą otworzyłem
Gdyż nieostrożny byłem
Czemu otwierając się przed tobą
Zapamiętam ciebie inna osobą

Tak wiele płonnych łez z siebie wydałem
Nad niezapomniana przeszłością rozmyślałem

I teraz gdy grzech depcze moja dusze
Tak samotnie przeżywam katusze

Nieopodal już bram śmierci czekam
Lecz z odejściem ciągle zwlekam
Bo przez moja wiarę
Musze składać największą ofiarę

Balansując na krawędzi śmierci i życia
Nie mam już zbyt wiele do odkrycia

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arsis
      Pamięć

      Przez Arsis · Opublikowano

      Patrząc przez okno, tym patrzeniem raczej smutnym. Sponad parapetu w typie lastriko, w którym wyłupało się kilka drobnych kawałków w czasach mojego dzieciństwa. Podczas zabaw z młotkiem i śrubokrętem. W wojnę…   Testowane były wybuchy jądrowe na pacyficznych atolach czy na płaskich terenach Kazachstanu… Jeden z okruszków trafił mnie wtedy w oko. Łzawiłem.   Ojciec zezował na mnie gniewnym wzrokiem jak na przegraną walkę Goliata na polu bitwy. Nie było łatwo w czasie próby odzyskania prestiżu.   Ale szedłem w górę z mozołem.   Wspinałem się po obsypujących kamieniach.   Kilka razy obsunąłem się na stoku. Skrwawiłem sobie boleśnie kolano.   Pies wesoło szczekał, merdał ogonem. Ojciec kazał wyjść z nim na spacer.   I szedłem wtedy. I idę nadal w te czasy napełnione szczenięcym śmiechem.   Uciekałem od siebie.   Uciekając w świat pustych otchłani, w których ciszą napełniał się każdy oddech.   I każde ciężkie westchnienie.   I wszystko oddychało w dalekich gongach stojącego zegara.   Kiedy pewnego razu, wyrwany ze snu wołałem, przestępując próg drugiego pokoju… — nikt nie odpowiedział.   Nie było nikogo.   Szukałem długo wśród mżących w powietrzu pikseli znajomej twarzy ojca albo matki…   Lecz tylko wgniecenia na fotelach świadczyły o ich niedawnej obecności.   Podchodziłem ostrożnie do drzwi, próbując się porozumieć ze skulanym za nimi głosem. Pełen nadziei…   Kiedy je otworzyłem, chłód owiał moje skronie tym chłodem idącym ze schodowej klatki, piwnicznej głębi.   Na drewnianej poręczy odłupana drzazga, promień zachodzącego słońca. Falujące na ścianach pajęczyny… W ogromnym przeciągu trzask zamykanych drzwi.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-05-06)    
    • Mitylene
      Dłonie

      Przez Mitylene · Opublikowano

      @agfka bywa i tak:)
    • Amber
      ***(nie pamiętam...)

      Przez Amber · Opublikowano

      Nie mam ostatnio motywacji do pisania, więcej czytam. Dziękuję za komentarz  :)
    • Dared
      Podstawka

      Przez Dared · Opublikowano

      @Leszczym Po co Tobie ta polityka, nie słuchaj idiotów
    • Dared
      Podszepty

      Przez Dared · Opublikowano

      @Marcin Sztelak Dobre pisanie, mała uwaga, wszechświat raczej nas przeżyje, przetrwa

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...