Samotny chłopak

[Bronisław Jaśmin]

samotny chłopak ulicami
wypasa zabłąkany wiatr
latarnie świecą gwiazd ustami
czasami błyszczy kobiet znak

rozświetla - świetli włosów smak

przyciemnia mech oziębłych włosów
zapachu basen gubi w spław
pływackie kroki w kurzu stóp
przez oczy toczy liście las

samotny chłopak usiadł głazem
poznaje swój zmęczony sen
i z nocą się udaje razem
pod wieżę serc nad dachem '''''przekleństw'''''

zabiera nogi z koryt ulic
podwija łeb jak psy ogony
plecami gra statuę marzeń
wolnością trąca rzek korony

rozstawia oczy na poduszkach
podchodzi pod znajomy cień
nie poznał twarzy zza ogródka
nakryła go różana sień

nogami drąży przez ulice
koryta o wymiarach takich
jak szerokości na pasażach
spotkania handlu dzikich serc

samotny chłopak pije z niego
koryto wypełniła rzeka
jej brzegi są pośrodku palców
tańczących stopą co ucieka


* Wiersz w rzeczywistości nie jest przez nikogo śpiewany.
Ja śpiewać dobrze nie umiem, aczkolwiek wiersz nadaje się do śpiewu.