Ubrana w ciebie...

[Lady_Supay]

Wychodzę naprzeciw tobie
ubrana w perseidy
i poświatę księżyca
moje dłonie jak ciepły wiatr
delikatnie pieszczą liście
i poją się nadzieją dotyku

Wychodzę naprzeciw tobie
naga jak słońce
otwarta jak dziura ozonowa
niszczycielska jak ogień
i bezbronna jak płomień świecy
pełen strachu i nadziei
na bezdech

Wychodzę naprzeciw tobie
czysta jak łza
niebezpieczna jak huragan
pożądana niczym letnia bryza
tak bardzo bliska i zarazem nieuchwytna

Wychodzę naprzeciw tobie
pełna pokory i buntu
z promieniem słońca
i pomrukiem burzy w oczach
Ustami skostniałymi od ciepła
szepczę gorące westchnienia


W chwili narodzin i już do śmierci
od euforii ,przez śmiech
po rozpacz dziecka
od mrocznych stref umysłu
po przejrzystość spojrzenia
od drzazgi w codziennym bucie
po perlistą promienistość ciał
od nieufności
po niezłomną wiarę w ciebie

wychodzę...

[Coolt]

ładnie to napisałaś, muszę przyznać.
Poprawić można by powtórzenie:nadzięją-nadziei (1-2strofa).
otwarta jak dziura ozonowa -> nie przemawia
Trochę dużo tych porównań, ale tworzą klimat, więc są uzasadnione.

Chyba to najlepszy Twój tekst jaki do tej pory czytałem :)
Pozdrawiam serdecznie
Coolt

[Lady_Supay]

Dziękuję.
Nawet nie wiesz, jak miłe to słowa...

:-)

Pozdrawiam ciepło
Su.